วันวิสาขบูชาวัดพระธรรมกายมินเนโซต้า

เหล่ากัลฯ ลูกพระธัมมฯ ได้มาร่วมงานบุญ ณ วัดพระธรรมกายมินเนโซต้าเนื่องในวันวิสาขบูชาที่ ๑๗ พฤษภาคม ๒๕๕๔ เมื่อถึงเวลา ๒๑.๐๐ น ลูกพระธัมมฯ ได้ร่วมกันสวดมนต์ทำวัตรเย็น

ทุกข์อย่างยิ่ง สุขอย่างยิ่ง

ความหิวเป็นโรคอย่างยิ่ง, สังขารทั้งหลาย เป็นทุกข์อย่างยิ่ง, บัณฑิตทราบเนื้อความนั่น ตามความจริงแล้ว

ทึ่ง! เด็กวัย 12 เก็บขวดขายได้ 8 หมื่น บริจาคช่วยเด็กเอดส์หมด

อานิสงส์การอุปัฏฐาก

ผู้ใดมีศรัทธาตั้งมั่น มีความรักตน มีศรัทธาไม่หวั่นไหว มีความเลื่อมใสยิ่ง ย่อมบำรุงพระตถาคตหรือพระสาวก การบำรุงนี้ ย่อมเยี่ยมกว่าการบำรุงทั้งหลาย ย่อมเป็นไปเพื่อความบริสุทธิ์แห่งสัตว์ทั้งปวง เพื่อทำให้แจ้งซึ่งพระนิพพาน

ความต้องการของคน 6 ประเภท

ธรรมดากษัตริย์ทั้งหลาย ย่อมประสงค์โภคทรัพย์ นิยมปัญญา มั่งใจในกำลังทหาร ต้องการในการได้แผ่นดิน มีความเป็นที่สุด

ออกแบบชีวิตด้วยตนเอง (๒)

ดูก่อนน้องนางผู้เจริญ ในท่ามกลางหญิงเหล่านี้ ไม่มีหญิงแม้แต่คนเดียวที่โดดเด่นเสมอเหมือนกับเธอ เธอสง่างามราวกับนางอัปสร ผู้งดงามท่ามกลางหมู่เทพนารี เป็นสตรีผู้มีบุญลักษณะ เธอทำบุญอะไรไว้ จึงได้สิริสมบัตินี้มาครอบครอง

สร้างมหาวิหาร มหาทานข้ามชาติ

การให้ทาน เป็นเครื่องฝึกจิตที่ยังไม่ได้ฝึก การไม่ให้ทาน เป็นเครื่องประทุญร้ายจิตที่ฝึกแล้ว (ปฐมทานสูตร)

งานบุญวัดพระธรรมกายมินเนโซต้า

เมื่อสัปดาห์ที่ผ่านมาลูกพระธัมมฯวัดพระธรรมกายมินเนโซต้าได้ร่วมกันประกอบงานบุญ ซึ่งในสัปดาห์นี้มีถึง 2 งานบุญคือ บุญอุทิศส่วนกุศลให้กับบรรพบุรุษผู้ล่วงลับไปแล้ว และงานบุญลอยกระทง

พระธรรมเทศนาหลวงปู่วัดปากน้ำ บทปัพพโตปมาคาถา 28 มีนาคม พ.ศ.2497

ใครๆไม่อาจสามารถจะเอาชนะความแก่ความตายนั้น ด้วยการสู้รบด้วยเวทมนต์ เวทมนต์คาถาใดๆ วิชาพราหมณ์ เวทมนต์กลคาถาใดๆ ไม่อาจสามารถจะสู้รบกับความแก่ความตายนั้นได้ หรือจะสู้รบด้วยทรัพย์ มีทรัพย์ จะเอาทรัพย์ไปไถ่ถอนตัว แก้ความแก่ความตาย เรื่องความแก่ความตายไม่มีทางสู้ ไม่มีทางแก้ทีเดียว จะแก้อย่างไรก็แก้ไม่ได้

มงคลที่ ๕ มีบุญวาสนามาก่อน - ชีวิตที่ลิขิตได้ด้วยบุญ

ปกติของคนตระหนี่จะไม่ชอบให้ ทาน เพราะเขากลัวความจน กลัวว่าทรัพย์ที่ให้ไปจะสูญเปล่า แต่ผู้รู้กลับบอกว่า ยิ่งให้จะยิ่งได้ เพราะการทำความดีใดๆ ที่จะไม่ส่งผลนั้น เป็นไม่มี หากเริ่มดำรงตนอยู่ในสถานะของผู้ให้ ใจของเราจะสูงขึ้น เป็นอิสระจากความตระหนี่ และจะขยายออกไปอย่างไม่มีประมาณ เมื่อถึงขีดถึงคราวที่บุญส่งผลจะได้รับเกินควรเกินคาดทีเดียว แม้ตัวเรายังรู้สึกอัศจรรย์ในตัวเอง