ซีรีย์ อเมริกา

หยุดเป็นตัวสำเร็จ

เมื่อออกจากสมาธิ ผมรู้สึกพร้อมที่จะทำภารกิจต่างๆที่ผมต้องทำ ผมไม่รู้สึกถึงความสุขหรือความทุกข์ เพราะไม่สนใจในความรู้สึกเหล่านั้น ผมพยายามวางสติที่ศูนย์กลางกายเท่านั้น คำว่า “หยุดเป็นตัวสำเร็จ” เป็นสิ่งที่ใช่เลย ถ้าคนไหนสามารถหยุดได้ คนๆนั้นต้องประสบความสำเร็จแน่นอน และการฝึกหยุดใจเพื่อจะไปให้ถึงพระนิพพานตามพระพุทธเจ้า ผมว่าทุกคนสามารถทำได้จริงแท้แน่นอนเลยครับ

เมื่อพบองค์พระภายใน โรคร้ายก็กลายเป็นเรื่องธรรมดา

ต่อมา ผมมีอาการแน่นๆที่หน้าอก จึงไปหาหมอ หมอบอกว่า "คุณเป็น มะเร็งในเม็ดเลือด" ได้ยินคำว่า “มะเร็ง” แต่ผมกลับรู้สึกเฉยๆ เพราะใจผมอยู่กับองค์พระ จนหมอแปลกใจว่า ทำไมผมมีกำลังใจดีมากผิดกับผู้ป่วยคนอื่น ผมคิดว่า “โรคภัยไข้เจ็บก็ให้เป็นหน้าที่ของหมอไป ส่วนเรื่องจิตใจเป็นหน้าที่ที่เราต้องดูแลเอง”

ฉันจะเป็นแสงสว่างให้กับเธอ

แต่ก่อนพอเลิกโรงเรียน ลูกต้องขับรถกลับบ้านทั้งน้ำตา ทั้งท้อทั้งล้าสุดบรรยาย ทำอย่างไรจะเอาชนะความวุ่นวายของเด็กได้ จึงฉุกคิดว่า "ถ้าให้เด็กๆนั่งสมาธิ พฤติกรรมต่างๆน่าจะดีขึ้น" ลูกจึงเริ่มพาเด็กๆไปเดินเล่น ชมธรรมชาติข้างๆโรงเรียน แล้วชวนนั่งสมาธิ โดยให้นั่งนิ่งๆ แล้วฟังว่า ได้ยินเสียงธรรมชาติอะไรบ้าง...ได้ผลค่ะ ทุกคนเริ่มนิ่ง จากที่แต่ก่อนเป็นลิง เป็นค่าง ไม่สนใจที่จะฟังอะไรทั้งสิ้น เด็กก็เริ่มสงบขึ้น

การปฏิบัติธรรมเหมือนอากาศ ถ้าใครหายใจก็จะได้ประโยชน์จากอากาศนั้น

การเห็นภาพภายในเหมือนเปิดสวิตช์ไฟ แล้วเราจะเห็นทุกอย่างในตัว สิ่งต่างๆในตัวจะเกิดขึ้นมาเองโดยไม่ต้องเรียกร้อง...การปฏิบัติธรรม เป็นสิ่งที่ไม่แบ่งแยกนิกาย เป็นสากลโลก ใครปฏิบัติก็ได้ความสุขเหมือนกัน การปฏิบัติธรรมเหมือนอากาศที่ไม่แยกว่า จะเป็นของคนจนหรือคนรวย ถ้าใครหายใจก็จะได้ประโยชน์จากอากาศนั้น

ฉันได้พบพลังสากลที่หัวใจต้องการ

ครั้งหนึ่ง ขณะที่ดิฉันอยู่ท่ามกลางแสงสีต่างๆ อยู่ดีๆแสงนั้นก็รวมตัวกันเป็นทรงกลมที่สว่างมาก ทำให้ดิฉันตกใจมาก นึกอุทานในใจว่า "โอ...นี่อะไรกัน" ภายหลังหลังออกจากสมาธิ ดิฉันจึงได้ทราบว่า สิ่งนั้นเป็นสิ่งที่ดี (เรียกว่า crystal ball หรือ ดวงแก้ว)

หนูน้อย ผู้มีดาวภายในเป็นเพื่อน

วันหนึ่งผมไปโรงเรียนและเห็นเด็กโตที่ชอบมารังแก กำลังเดินรี่เข้ามาหาผม ผมไม่รู้จะทำอย่างไร ก็เลยยืนนิ่งๆหลับตา แล้วนึกถึงดวงดาวในท้อง ผมจำได้ว่า ดาวจะเป็นเพื่อน แล้วดาวในท้องนั้นก็สว่างขึ้น เวลาผ่านไปสักครู่ ผมรู้สึกว่ามันเงียบผิดปกติ...พอลืมตาขึ้นมา แปลกมากเลยครับ เด็กโตเหล่านั้นก็หายไปเลย ไม่เข้ามาเตะต่อยเหมือนแต่ก่อน ตั้งแต่นั้นมา ผมก็ไม่รู้สึกกลัวใครอีกแล้ว

ความรู้สึกที่อยู่เหนือคำนิยามว่า "ความสุข"

จากนั้น ดวงแก้วก็เริ่มขยายกว้างขึ้นและสว่างขึ้น แล้วฉันก็เป็นอันหนึ่งอันเดียวกับความสว่างนั้น และต่อมาฉันก็กลายเป็นศูนย์กลางของความสว่าง แล้วฉันก็ถูกดูดเข้าไปข้างใน ลึกเข้าไปเรื่อยๆ แล้วตัวฉันเองก็เคลื่อนผ่านดวงแก้ว ดวงแล้ว ดวงเล่า และดวงแต่ละดวง ที่ผ่านเข้าไป จะสว่าง มากขึ้นๆ

โครงการอบรมธรรมทายาทหญิง

ไม่น่าเชื่อว่า น้องแพรตั้งใจมาอบรมในครั้งนี้ด้วยตนเอง ทั้งยังยืนยันหนักแน่นด้วยเจตนาที่แน่วแน่ ไม่หวั่นไหวกับการถือศีล8 ไม่ทานอาหารเย็น แม้จะเป็นครั้งแรกที่ต้องจากบ้าน น้องแพรก็ไม่ร้องไห้

พาหนะนำไปสู่ความสุข

คนอื่นๆก็รู้ว่า ดิฉันฝึกสมาธิ นักเรียนของดิฉันบอกว่า “ทำไมคุณดูมีความสุขตลอดเวลา ไม่โกรธ ไม่ดุ มีความรักให้กับทุกคน ใจเย็นมากๆและไม่ปล่อยให้อะไรมากวนใจเลย” ดิฉันต้องการแบ่งปันความจริงที่ว่า การทำสมาธิเพื่อการเข้าถึงพระธรรมกายได้มอบยานพาหนะที่สะดวกรวดเร็ว ไม่ซับซ้อน และพาแล่นไปสู่ความสุขภายใน รวมทั้งได้มอบทัศนคติที่ดีในการใช้ชีวิตอีกด้วย

บุญเป็นเครื่องประกันชีวิตที่ดีที่สุด

เมื่อวันที่ 29 กันยายน ที่ผ่านมา ลูกได้มาถวายปัจจัยพระเดชพระคุณหลวงพ่อ ลูกดีใจและตื้นตันใจมากๆ เป็นเงินก้อนสุดท้ายที่สะสมจากการทำงานหลังการผ่าตัด ลูกตัดใจปิดบัญชีถวายทำบุญ Module เพราะชีวิตที่ผ่านห้วงความเป็นความตายมา วินาทีนั้นลูกซึ้งเลยค่ะว่า สิ่งที่เราจะนึกถึงได้ดีที่สุด คือ บุญเท่านั้น ลูกเชื่อในบุญ เพราะบุญเป็นเครื่องประกันชีวิตที่ดีที่สุด

โมดูล...เขาทำได้ เราก็ต้องทำได้

เงินล้านถ้าเอาไปซื้อรถ ใช้ได้ไม่กี่ปีก็ต้องเปลี่ยนคันใหม่ แต่ล้านนี้เปลี่ยนเอามาทำบุญหลังคา เพื่อเป็นศูนย์กลางของพระพุทธศาสนา รวมพุทธบุตรล้าน รวมคนล้าน สร้างคนดีไปอีกเป็นพันปี และล้านนี้จะทำให้ครอบครัวของผมปลื้มไปอีกนาน

เทคนิคของชัยชนะ

ปกติการเล่นแบดมินตัน เราจะต้องคิดอะไรมากมาย ต้องตีลูกอย่างนี้ หยอดอย่างนี้ ตีอย่างไรให้หลอกคู่ต่อสู้ให้หัวปั่นเดาใจไม่ถูก แต่วันนั้นลูกเล่นโดยปราศจากความคิด ด้วยเทคนิคจากการนั่งสมาธิ เล่นโดยไม่คิดอะไร ไม่คิดว่า คนกำลังดู คนกำลังเชียร์ หรือคนกำลังโห่ ไม่คิดว่า แพ้หรือชนะ

ปริญญาใจ ที่ใฝ่หามานาน

กระทั่งปี พ.ศ.2537 ลูกเริ่มรู้จักหนทางสู่ปริญญาใจเป็นครั้งแรก จากกัลยาณมิตร ซึ่งเป็นคนพิเศษในดวงใจ คือ กัลยาณมิตร เสนิส บุศยพงศ์ชัย หรือ คุณเท่ห์ สามีของลูก (กำลังจะจบ ดร.ปีหน้านี้แล้วค่ะ) เขาชวนให้ลูกรู้จักวัดพระธรรมกาย โดยให้ฟังมงคลชีวิต 38ประการของพระเดชพระคุณหลวงพ่อทัตตชีโว ยิ่งฟังยิ่งโดนใจ

แค่มองดูเท่านั้น ไม่ต้องคิดอะไร

เมื่อคืนก่อนนี้เอง ดิฉันเห็นตัวเองอยู่ภายใน เป็นตัวเองที่ไม่ได้ย้ายมาจากที่ไหนหรือมีใครใส่เข้ามา เป็นสิ่งที่อาศัยร่างกายของดิฉันอยู่ เป็นตัวดิฉันที่ไม่ใช่ดิฉัน (It is me but it is not me) แต่งดงามกว่า ในวัยที่อายุยังน้อย อยู่ในท่านั่งสมาธิ (Lotus position) ซึ่งดิฉันไม่สามารถนั่งในท่านั้นได้ตลอด เพราะจะเมื่อย แต่กายที่เห็นในสมาธิไม่เปลี่ยนท่าเลย ฟังดูน่าตลก แต่เป็นอย่างนั้นจริงๆ

ชีวิตใหม่ในเส้นทางสายกลาง

คืนนั้น ลูกนั่งด้วยความสดชื่นมากๆไม่คิดเรื่องอะไร บอกตัวเองว่า “ให้วาง ให้ว่าง ให้วาง ว่างๆ” นึกภาพองค์พระมาไว้ในกลางกายแล้วมองไปเรื่อยๆ อย่างสงบ ไม่นานต่อมา รูปที่ลูกตรึกอยู่นั้น ก็ใสมีประกายขึ้นมาเอง ชัดขึ้นๆ แล้วองค์พระก็ผุดขึ้นมามากมาย มาแบบมีชีวิตชีวามากๆ